Doctrinam sacris literis Hebraice at Græce traditam, solam animæ salutarem et agnovit et sensit. Omni opportunitate profitebatur disciplinam, quam Jesus Christus ore et vita expressit, unice tranquillitatem dare menti. Semperque dixit amicis, pacem animi haud repereundam, nisi in magno Mosis præcepto de sincero amore Dei et hominis bene observato. Neque extra sacra monumenta uspiam inveniri, quod mentem serenet. Deum pius adoravit, qui est. Intelligere de Deo, unice, volebat id, quod Deus de se intelligit. Eo contentus ultra nihil requisivit, ne idolatria erraret. In voluntate Dei sic requiescebat, ut illus nullam omnino rationem indagandam putaret. Hanc unice supremam omnium legem esse contendebat; deliberata constantia perfectissime colendam. De allis et seipso sentiebat: ut quoties criminis reos ad poenas letales damnatos audiret, semper cogitaret, sæpe diceret: "Quis dixerat annon me sint meliores? Utique, si ipse melior, id non mihi auctori tribuendum esse, palam aio, confiteor; sed ita largienti Deo.